 |
Menu
Stil Verdriet
Column Dolores
Over Dolores
Literatuurlijst
Contact opnemen
Gastenboek:
- Tekenen
- Bekijken
Terug naar PastoRia.nl
|
 |
Mijn Verhaal
Op deze pagina stelt Dolores zich aan de lezers en lezeressen van de
Pastoria-website zich aan u voor. Haar verhaal is authentiek en oprecht. Voor
reacties op haar verhaal of voor persoonlijke reacties kunt u zich tot haar
wenden via dolores@pastoria.nl.
* * * * *
Ik ben een
jonge vrouw van bijna vijfendertig jaar oud en ben woonachtig in de zaanstreek
samen met mijn partner en zoon.
Onze zoon is zes en half jaar oud, of zo als hij zelf zegt zeven
min.
In principe bestaat ons gezin uit vijf personen. Ik zelf, mijn
partner
en onze drie kinderen. Onze zoon van zes en half jaar oud
groeit bij ons op, alleen. Onze andere twee kinderen zijn tot ons groot
verdriet overleden. Zes maanden oud was onze eerste zoon toen hij overleed. Hij
werd geboren met een driedubbele hartafwijking en een ernstige afwijking aan de
lever. Na grondig onderzoek bleek het een fatale combinatie te zijn. De artsen
konden zijn leven niet redden en wij wisten een paar weken na de geboorte dat
onze zoon binnen een aantal maanden zou komen te overlijden. In goed overleg
met de artsen hebben wij onze zoon thuis verzorgd tot hij stierf.
Ondanks dat
het een hele moeilijke en verdrietige periode was hebben wij toch enorm van ons
kind kunnen genieten. Juist als je weet dat de tijd maar heel beperkt is haal
je er alles uit wat er in zit. Ons leven met onze zoon was heel intens en vol
liefde. Twee jaar later werd onze tweede zoon geboren. Weer een jongen en
gelukkig helemaal gezond.
Voor de artsen, die na de geboorte van onze eerste
zoon erfelijkheidsonderzoek hadden laten verrichten, was dit een extra
bevestiging dat de afwijkingen bij ons eerste kind waarschijnlijk niet erfelijk
zouden zijn. Een hele fijne tijd brak aan. Door de komst van ons tweede kind
leerde we beter met het verdriet om te gaan . De weegschaal was beter in
balans. Naast dat hele grote verdriet was er nu ook een heel groot geluk. Toen
onze tweede zoon drie jaar oud was wilde we weer graag proberen zwanger te
raken. Mijn partner en ik verlangde beide nog naar een kindje en we wilde onze
zoon graag nog een broertje of zusje geven waar hij mee op zou kunnen groeien.
Ik was al gauw zwanger maar tijdens de zwangerschap bleek ook dit kindje
ernstige afwijkingen te hebben. Na bijna drieëntwintig weken zwangerschap werd
onze dochter geboren. Zij had maar een half hartje en geen goed aangelegde
aorta. Ook zij kon met deze afwijkingen niet blijven leven.
Onze wereld stortte opnieuw in. Voor de tweede keer kwamen wij in een periode van diepe
rouw terecht. Nu, drie jaar later kan ik zeggen dat wij ook dit verdriet weer
een plaats hebben kunnen geven en een manier hebben gevonden om door te gaan
met ons leven. Samen met onze tweede zoon kunnen wij weer genieten van het
gewone dagelijkse leven. Onze tweede zoon zal geen broers of zusters meer erbij
krijgen.
In de jaren na het overlijden van onze eerste zoon is de wetenschap
niet stil blijven staan. Nu weten de artsen dat het bij ons wel een kwestie van
erfelijkheid is. Dit is voor ons de reden om verder af te zien van
gezinsuitbreiding. Deze beslissing geeft verdriet. Het is afscheid nemen van
een verlangen en van toekomstdromen. En ook dat is weer een rouwproces.
Dolores.
|