|
 |
MenuStil VerdrietColumn Dolores Over Dolores Literatuurlijst Contact opnemen Gastenboek: - Tekenen - Bekijken Terug naar PastoRia.nl
|
|
Mijn VerhaalOp deze pagina stelt Dolores zich aan de lezers en lezeressen van de Pastoria-website zich aan u voor. Haar verhaal is authentiek en oprecht. Voor reacties op haar verhaal of voor persoonlijke reacties kunt u zich tot haar wenden via dolores@pastoria.nl.* * * * * Ik ben een jonge vrouw van bijna vijfendertig jaar oud en ben woonachtig in de zaanstreek samen met mijn partner en zoon.Onze zoon is zes en half jaar oud, of zo als hij zelf zegt zeven min. In principe bestaat ons gezin uit vijf personen. Ik zelf, mijn partner en onze drie kinderen. Onze zoon van zes en half jaar oud groeit bij ons op, alleen. Onze andere twee kinderen zijn tot ons groot verdriet overleden. Zes maanden oud was onze eerste zoon toen hij overleed. Hij werd geboren met een driedubbele hartafwijking en een ernstige afwijking aan de lever. Na grondig onderzoek bleek het een fatale combinatie te zijn. De artsen konden zijn leven niet redden en wij wisten een paar weken na de geboorte dat onze zoon binnen een aantal maanden zou komen te overlijden. In goed overleg met de artsen hebben wij onze zoon thuis verzorgd tot hij stierf. Ondanks dat het een hele moeilijke en verdrietige periode was hebben wij toch enorm van ons kind kunnen genieten. Juist als je weet dat de tijd maar heel beperkt is haal je er alles uit wat er in zit. Ons leven met onze zoon was heel intens en vol liefde. Twee jaar later werd onze tweede zoon geboren. Weer een jongen en gelukkig helemaal gezond. Voor de artsen, die na de geboorte van onze eerste zoon erfelijkheidsonderzoek hadden laten verrichten, was dit een extra bevestiging dat de afwijkingen bij ons eerste kind waarschijnlijk niet erfelijk zouden zijn. Een hele fijne tijd brak aan. Door de komst van ons tweede kind leerde we beter met het verdriet om te gaan . De weegschaal was beter in balans. Naast dat hele grote verdriet was er nu ook een heel groot geluk. Toen onze tweede zoon drie jaar oud was wilde we weer graag proberen zwanger te raken. Mijn partner en ik verlangde beide nog naar een kindje en we wilde onze zoon graag nog een broertje of zusje geven waar hij mee op zou kunnen groeien. Ik was al gauw zwanger maar tijdens de zwangerschap bleek ook dit kindje ernstige afwijkingen te hebben. Na bijna drieëntwintig weken zwangerschap werd onze dochter geboren. Zij had maar een half hartje en geen goed aangelegde aorta. Ook zij kon met deze afwijkingen niet blijven leven. Onze wereld stortte opnieuw in. Voor de tweede keer kwamen wij in een periode van diepe rouw terecht. Nu, drie jaar later kan ik zeggen dat wij ook dit verdriet weer een plaats hebben kunnen geven en een manier hebben gevonden om door te gaan met ons leven. Samen met onze tweede zoon kunnen wij weer genieten van het gewone dagelijkse leven. Onze tweede zoon zal geen broers of zusters meer erbij krijgen. In de jaren na het overlijden van onze eerste zoon is de wetenschap niet stil blijven staan. Nu weten de artsen dat het bij ons wel een kwestie van erfelijkheid is. Dit is voor ons de reden om verder af te zien van gezinsuitbreiding. Deze beslissing geeft verdriet. Het is afscheid nemen van een verlangen en van toekomstdromen. En ook dat is weer een rouwproces. Dolores. |
